De zoektocht naar de Bissmarck

Op 14 februari 1939 werd er in Hamburg op de werf van Blom und Voss een onvoltooid slagschip te water gelaten, waarvan de naam tot op de dag van de tewaterlating geheim was gebleven. Hierbij waren honderden toeschouwers aanwezig, waaronder ook Adolf Hitler, die het publiek toesprak, dat het zijn geschenk was voor het volk van het Derde Rijk. De opdracht tot het bouwen van de Bismarck is gegeven in 1877. Het onzinkbare slagschip zou het vlaggenschip worden van de Duitse vloot, dat was gedoopt door gravin Dorothy von Löwenfeld de kleindochter van Otto von Bismarck, naar wie dit slagschip was vernoemd. Het legendarische slagschip Bismarck werd op 24 augustus 1940 voltooid en in dienst gesteld. De Bismarck was 251,4 meter lang en 36 meter breed. Hij had een waterverplaatsing van 41.700 ton en een diepgang van 10,2 meter. Ten tijde dat hij in dienst werd gesteld was hij het grootste slagschip ter wereld. Waarom zo’n groot schip? In de tweede wereldoorlog was de Britse marine heerser over de zee. Zij hadden grote slagschepen en duikboten met torpedo’s om de Duitse schepen kapot te maken. Duitsland wilde dit niet langer omdat als ze een land zoals Engeland wilden veroveren moesten ze over zee om een grote hoeveelheid troepen te droppen. Door het luchtruim konden niet veel soldaten worden gedropt, omdat de vliegtuigen klein waren. Dit had dus geen effect. Duitsland wilde met dit schip de zee overheersen. Het had enorme kannonnen en geweren. Er was nog nooit zo’n groot schip gebouwd. Oorspronkelijk zou de Bismarck samen met de Scharnhorst, Gneisenau en Prinz Eugen vertrekken en de konvooien op de Atlantische Oceaan vernietigen. Jammer genoeg voor de Duiters waren de Scharnhorst en Gneisenau beschadigt geraakt tijdens hun vorige actie en moesten zij worden gerepareerd. Hierdoor kon alleen de zware kruiser Prinz Eugen mee. De schepen stonden onder commando van admiraal Lütjens. Na een trainingsperiode in de Baltische Zee, vertrokken de Bismarck en Prinz Eugen op weg naar de Atlantische Oceaan via Staat Denemarken, om daar konvooien te onder scheppen. Op23 mei 1941 werden beiden schepen al ontdekt door de Engelse zware kruisers Norfolk en Suffolk, die voor de kust van Groenland patrouilleerden. Tegen de avond openden de Engelse en Duitse schepen het vuur, maar er werden geen treffers geplaatst. Op 24 mei 1941 werden de Prince Of Wales en het symbool van de Royal Navy, de machtige slagkruiser Hood onder commando van admiraal Holland. De 42.000 ton metende en 262,3 meter lange Hood opende als eerste het vuur op een afstand van 15 km. De Bismarck beantwoorde het vuur. Al snel openden ook de Prinz Eugen en Prince of Wales het vuur. De Prince Of Wales was een gloed nieuw slagschip van de King George V-klasse. De Bismarck en Prinz Eugen schooten beiden op de Hood en probeerden haar magazijn te raken. Een granaat van de Bismarck raakte het dunne pantserdek van de Hood en trof het 380 mm munitiemagazijn achter de derde tweelingtoren. Het gevolg was een reusachtige explosie, die de machtige Hood in tweeën deed scheuren. Het symbool van de Royal Navy vuurde tijdens deze explosie nog 1 granaat af. De Prince of Wales werd nu het doelwit van de Duitse schepen en raakte zwaar beschadigd. Het Engelse slagschip trok zich terug en schaduwde beide Duitse schepen nog een tijdje, maar verloor contact. Aan boord van de Bismarck ging de discussie onder de officieren om de Prince of Wales achterna te gaan en te vernietigen. Admiraal Lütjens besloot van niet, want hij had strikte orders van de Führer gekregen zoveel mogelijk gevechten met vijandelijke oorlogsschepen te mijden. De Bismarck was getroffen in zijn nauwelijks bepantserde tanks en lekte brandstof. Lütjens besloot de operatie uit te stellen. De Prinz Eugen verliet de Bismarck en het slagschip zette koers naar Brest, in bezet Frankrijk. De Prince Of Wales zette koers naar Groenland. Ze had slechts drie werkende 350 mm kanons over en was door een 380 mm granaat getroffen op de brug, die daar bijna iedereen had gedood, slechts 2 overleefden het. Ook waren de brandstoftanks van de Prince Of Wales getroffen. Van de 1419 bemanningsleden aan boord van de Hood overleefden het er slechts 3. De schok was groot voor de Engelsen en was volgens velen vergelijkbaar met de aanval op Pearl Harbour. De Bismarck onoverwinnelijk? Op 25 mei werd de Bismarck door vliegtuigen van het vliegkampschip Victorious aangevallen, zonder positief resultaat en men raakte het slagschip kwijt tot op 26 mei het slagschip door een vliegtuig werd ontdekt. Het vliegkampschip Ark Royal bleek het dichtst in de buurt te zijn en viel aan. het was de laatste die een kans had de Bismarck te stoppen, want een dag later zou het veilig in Brest zijn. Een Duitse onderzeeboot ontdekte de Ark Royal, maar had net zijn laatste torpedo\\\'s afgevuurd op een vrachtschip. Het begin van de operatie zat een beetje tegen, want de Engelse piloten vielen per ongeluk de zware Engelse kruiser Sheffield aan. De Swordfish torpedovliegtuigen van de Ark Royal plaatsten wat torpedotreffers op de Bismarck, die geen enkel resultaat hadden op de bepantserde romp. Tot het derde vliegtuig van de tweede aanvalsgolf een torpedotreffer plaaste ter hoogte van het roer. Door de explosie bleef het roer vast zitten en kon de Bismarck alleen nog rondjes varen. Men probeerde nog met de schroeven te sturen, maar dit was onmogelijk vanwege het slechte weer. Tegen de avond werd hij omringt door Engelse oorlogsschepen. De torpedobootjagers voerden aanvallen uit met hun torpedo\\\'s, maar geen 1 trof het doel, de secundaire batterijen van de Bismarck kwamen in actie, maar plaatsten ook geen treffers. De volgende morgen op 27 mei 1941 kwamen de slagschepen Rodney en King George V onder commando van admiraal Tovey binnen schootsafstand. Beide slagschepen openden het vuur. Na hevig geschut, bleef het Duitse slagschip terwijl het al in brand stond toch drijven. Admiraal Tovey moest terug keren, want de magazijnen van de King George V en Rodney waren leeggeschoten, daarnaast waren er ook nog kanonnen kapot gegaan. Kort nadat Engelse slagschepen van het strijdtoneel waren vertrokken vuurde de zware kruiser Doresetshire drie torpedo\\\'s af die de Bismarck troffen. Hij sloeg om en zonk. De bemanning van de Doresetshire begonnen bemanningsleden van de Bismarck te redden, tot commandant Martin het bevel gaf het strijdtoneel te verlaten, vanwege Duitse onderzeeboten. Slechts 115 man en een scheepskat werden gered. In totaal werd de Bismarck door 63 schepen achterna gezeten, waaronder 2 slagkruisers (Hood en Repulse), 3 slagschepen (King george V, Rodney en Prince Of Wales) en 2 vliegkampschepen (Ark Royal en Victorious). De Rodney is het enige slagschip dat ooit een torpedotreffer plaatste op een vijandelijk slagschip. Na het zinken van de Bismarck zouden in de loop de Tweede Wereldoorlog de Prince Of Wales, Repulse, Doresetshire, Sheffield en Ark Royal zinken. De Prinz Eugen zou het enige zware Duitse schip zijn dat de oorlog zou overleven. Hoe verliep de zoektocht? In 1989 ontdekte Robert Ballard, de beroemde Titanic-ontdekker, op de bodem van de Atlantische Oceaan het Duitse slagschip Bismarck. De o.a. door National Geographic ondersteunde expeditie van Ballard zocht minutieus de onoverzichtelijke hellingen van een \\\'seamount\\\' (een onderzeese vulkanische berg) af met behulp van de onderwaterrobot ‘Argo’ die is uitgerust met zeer gevoelige videocamera\\\'s. Het zicht was door modderdeeltjes en de eeuwige duisternis op grote diepte slecht. Er zaten ook veel geulen en oneffenheden in de bodem, zo konden ze geen camera vlak over de bodem laten gaan. Het voorgaande jaar had Ballard al tevergeefs naar de Bismarck gezocht. Zijn zoekgebied was veel groter dan voor de Titanic. Dat kwam omdat de drie schepen, die de Bismarck tot zichten brachten, in de hitte van de strijd allemaal verschillende posities hadden genoteerd van waar ze zich begaven. Deze mensen hadden wel wat anders aan hun hoofd dan een exacte positie te berekenen! Maar in 1989 had Ballard wel beet. Het eerste contact dat hij met de Bismarck op de zeebodem maakte was huiveringwekkend. Een veld vol leren laarzen op de zeebodem. Het enige overblijfsel van de verdronken Duitse matrozen die overboord waren gesprongen toen de Bismarck zonk. Op 8 juni gleed de onderwaterrobot eindelijk over het enorme Duitse slagschip. De lichtbundels van de camera\\\'s die over het dek gleden brachten een enorme op het dek geschilderde swastika (hakenkruis) aan het licht. Slagschip Bismarck was gevonden. Dit succes van Ballard bij het opsporen van de Bismarck zette een reeks onderwater- expedities in gang naar gezonken oorlogsschepen.

udp://tracker.openbittorrent.com:80
udp://open.demonii.com:1337
udp://tracker.coppersurfer.tk:6969
udp://exodus.desync.com:6969